Het zal niemand verrassen. Ook ik werd in 1962 gegrepen door de opkomende popmuziek (Beatles, Radio Veronica, Herman Stok). Had zelf geen ambitie om muziek te maken. Moest dit wel van mijn ouders. Piano leverde een mislukte poging op. Laat anderen maar muziek maken. Bijvoorbeeld René van Zanten. Of Walter Soesman. Twee cabaretcollega’s. Zij stelden mij mede in staat om in 1974 de persoonlijkheidsprijs op het Camerettenfestival te winnen. Opmerkelijke zinsnede uit het juryrapport: “D persoonlijkheidsprijs gaat naar de man die niet kan zingen, niet kan dansen, zich slecht voortbeweegt…die prijs gaat naar Kees Bos”. Daarna heb ik nog heel veel gezongen. En nooit meer gehoord dat ik niet zou kunnen zingen. Okay, ik ben geen Marco Bakker ( gelukkig niet) maar ik zing niet vals. En niet uit de maat.
Hoogtepunt uit mijn zangcarrière? De optredens met de kinderliedjes van onze drie cd’s : Nat, Zingedinge en Omnibus. Wij konden qua verkoopcijfers niet tippen aan K3 maar ik durf gerust te stellen dat wij veel meer kwaliteit brachten. Zowel in tekstuele zin als qua muziek. Al in de ouderenzorg ( waar ik sinds eindjaren 80 werkte, maakte ik volop gebruik van het zingen. Met name dementerenden leefden dan helemaal op. Vanaf 2005 trok ik Nederland door met een muzikale bingo, oftewel een bingo met muziek. Daar was ik de uitvinder van. Een format dat ontstond tijdens de door mij opgezette popkwis Connecties. Deze muzikale bingo heette toen nog “Nummertje Nummertje” maar deze naam riep in veel circuits verkeerde associaties op. Ook nu ben ik nog steeds bezig om in stilte muziekproducties af te scheiden. Hou Muzikale Fruitmand en Arbeidsvitaminen in de gaten…